Dahlia :: 17 (CUT)

Dahlia :: 17 (CUT)

“พี่แจบอม” จินยองครางเสียงอ่อนเมื่อนิ้วเรียวรุกไล่ปลายขอบเสื้อนั้นมากขึ้น สเวตเตอร์สีน้ำตาลซีดถูกเผยขึ้นจนเห็นเรือนร่างขาวนวลแสนสวย ต่อให้มีสติเหลือเพียงครึ่ง แต่ภาพอันแสนเย้ายวนตรงหน้าก็ทำให้อิมแจบอมกลืนน้ำลายลงคอได้อย่างยากเย็น ที่ผ่านมาเขาเคยจินตนาการถึงสรีระของน้องชายคนสนิทอยู่บ้าง หากนึกไม่ถึงเลยว่าของจริงจะเกินกว่าที่คิดไว้เป็นล้านเท่า

“อื้อ พี่แจบอม พี่แจบอมครับ” เสียงหวานหลุดครางออกมาอย่างลืมตัวเมื่อปลายลิ้นแตะแผ่วลงบนผิวเนื้อไวต่อความรู้สึกของเขา ในยามเป็นดาเลีย จินยองเคยอยู่ในอ้อมกอดของคุณแจบอมมาหลายครั้ง แต่ในฐานะจินยอง นี่เป็นครั้งแรกที่หนุ่มน้อยไม่รู้จริงๆว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร แม้เขาจะเคยผ่านทุกสัมผัสของพี่แจบอมมาแล้ว แต่ก็ไม่ใช่แบบนี้ ตอนที่ดวงตาสองคู่กำลังสบประสานกันอย่างลึกซึ้ง

แจบอมจูบเพียงแผ่วเบาลงบนหน้าท้องแบนราบ ก่อนจะไล่แตะขึ้นไปจนถึงแผ่นอกขาว ขบเม้มสร้างรอยเอาไว้จางๆและลดลงมาหายอดอกสีหวานสวยที่เขาจงใจละเอาไว้แต่แรก

“พี่แจบอม” น้องน้อยได้แต่ร้องเรียกเขาอย่างหวามหวิวเมื่ออีกฝ่ายกดจูบลงบนทุกๆส่วนของร่างเขา ค่อยๆส่งสัมผัสเร่าร้อนไปตามร่างบางทีละน้อย นิ้วโป้งของแจบอมคลึงยอดอกสีสวยเบาๆ แล้วปากของเขาก็เข้าแทนที่ ลิ้นอุ่นไล้เลียปลายยอดสีชมพูหวานอย่างหลงใหลก่อนจะใช้ฟันขบเม้มเป็นเชิงหยอกล้อ ทำเอาคนสวยถึงกับกลั้นเสียงร้องเอาไว้ไม่อยู่

“พี่แจบอมอย่าครับ ไม่เอาแล้ว” มือน้อยทุบเข้าที่ไหล่กว้างอย่างไร้เรี่ยวแรงเพราะเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสของอีกฝ่ายอย่างเต็มที่ ท่าทางนั้นยิ่งทำให้ชายหนุ่มได้ใจมากขึ้น เขากดจูบลงไปหนักๆขณะที่มือก็เลิกสเวตเตอร์ตัวนุ่มและถอดมันออกจากร่างของจินยองได้สำเร็จ

“จินยอง” เสียงทุ้มกระซิบแผ่วข้างใบหูขาว ฟันคมขบลงอย่างหยอกเย้าจนร่างน้อยสั่นสะท้าน ตอนนี้จินยองเขินอายจนแดงเรื่อไปทั้งตัว แก้มนิ่มซับสีชมพูยิ่งดูน่ารัก ชั่วขณะหนึ่งที่ความคุ้นเคยซึมซาบเข้ามาในประสาทสัมผัสของเขา แจบอมหยุดคิดเพียงชั่วครู่ถึงความคุ้นเคยบนร่างกายอันน่าหลงใหลนี้ หากเมื่อได้สบตากลมโตที่เต็มไปด้วยประกายอ้อนวอนอีกครั้ง ความลุ่มหลงก็กลับเข้ามาแทนสิ่งที่กังขาอยู่ในใจนั้นเสียสิ้น

“หอมจังเลย” ผู้เป็นพี่ว่าขณะกดริมฝีปากลงไปที่ซอกคอหอมกรุ่น จมูกโด่งคมซุกไซ้เบาๆจนจินยองส่งเสียงร้องแผ่วหวิว

“น..นี่มันเรือนกระจกนะ” หนุ่มน้อยร้อง “ก็ต้องหอมสิครับ”

“พี่ไม่ได้หมายถึงดอกไม้” ปลายจมูกกดเข้าที่แก้มบางแล้วสอดลิ้นเข้าไปในปาก ดูดซับความหวานจากลิ้นเรียวของคนใต้ร่าง “พี่หมายถึงจินยองต่างหาก ทำไมหอมอย่างนี้ล่ะ หืม”

“งื่ออ พูดอะไรก็ไม่รู้” เสียงหวานครางอ่อยๆเมื่อถูกอีกฝ่ายรุกอย่างไม่ทันตั้งตัว มือหนาเริ่มปลดเข็มขัดกับกางเกงของเขา ท่าทางซุกซนนั้นเร่งเร้าแต่ก็เชื่องช้าจนทำให้จินยองหายใจไม่ออก ยิ่งรู้สึกว่าเบื้องล่างของตนชักจะโดนพี่แจบอมรุกรานขึ้นทุกทีก็ยิ่งอ่อนปวกเปียกไปหมด

เบื้องหน้าของแจบอมในตอนนี้คือเรือนร่างบอบบางที่สวยไปหมดทุกส่วน มันอาจจะดูขี้โกงไปบ้างที่ตัวเขายังสวมเสื้อผ้าครบถ้วนในขณะที่จินยองเหลือชั้นในตัวเล็กเพียงตัวเดียว หากเท่านี้ก็เกินพอแล้ว จินยองเด็กน้อยที่เคยรู้จักกับเขาเมื่อสิบกว่าปีก่อน นึกไม่ถึงว่าจะเติบโตเป็นหนุ่มน้อยที่สวยงาม เนียนนุ่มและหวานน่ากินไปหมดทั้งตัวอย่างนี้

แขนขาวเรียวยกขึ้นโอบลำคออีกฝ่ายเอาไว้เสียเอง แล้วทำตามวิธีที่พี่แจบอมสอนด้วยการเผยอปากขึ้นจูบเขาบ้าง แจบอมคำรามเสียงต่ำด้วยความพอใจ มือสากทว่าอบอุ่นสนองกลับด้วยการลากไล้ไปตามเอวคอด ริมฝีปากกดจูบลงไปอย่างหนักหน่วง ตอบแทนความหวานที่จินยองมอบให้เขาจนเปี่ยมไปด้วยความสุขแทบใจจะขาด

ท่ามกลางความทรมานอันแสนหวานล้ำ ในที่สุดมือแสนซนของแจบอมก็เลื่อนลงมาหยุดอยู่ตรงชั้นในตัวบางชวนให้ค้นหา ปลายนิ้วเกี่ยวมันออก เข้าครอบครองกลางลำตัวด้วยนิ้วและมืออันแสนช่ำชองจนจินยองหลุดเสียงร้องออกมา

“พี่แจบอม อ๊ะ..อ๊า” เสียงหวานร้องลั่นเมื่อแจบอมหยอกเย้าความปรารถนาน้อยๆนั้นอย่างไม่จบสิ้น ถนิ้วยาวเข้าไปในตัวเขาแล้วขยับเข้าออกช้าๆ สัมผัสที่เพิ่มแรงกระตุ้นขึ้นเรื่อยๆทำเอาร่างน้อยกระตุกสั่นอย่างวาบหวาม แรงบีบรัดคับแน่นจนอีกฝ่ายรู้สึกได้ว่าคนตรงหน้าต้องการเขาจนทนไม่ได้แล้ว นิ้วเรียวเพิ่มจำนวนเข้าไปมากขึ้นเพื่อกดย้ำจุดสัมผัสที่อบอุ่นแสนหวาน มือบางของจินยองจิกลงที่ไหล่กว้างเพื่อระบายความเสียวอย่างกลั้นไม่อยู่ สะโพกกลมแอ่นขึ้นเพื่อรับสัมผัสที่เร่งร้อนอย่างเต็มใจ ภายในเรือนกระจกต้องเปิดเครื่องปรับอากาศไว้เพื่อคงอุณหภูมิให้สม่ำเสมอ หากอุณหภูมิในร่างกายของคนทั้งคู่กลับร้อนรุ่มทวีคูณยิ่งกว่าเครื่องปรับอากาศเหล่านั้นเป็นไหนๆ

“จินยอง...จินยอง”

“พี่แจบอมครับ พี่..จ..แจ...อื้อ” มือน้อยจิกเสื้อเชิ้ตของคนบนร่างเอาไว้แน่น ในนาทีนั้นเมื่อชายหนุ่มตระหนักว่าความปรารถนาของเขาตื่นขึ้นอย่างเต็มที่แล้ว สองมือก็แยกเรียวขาสวยออกจากกันแล้วแทรกกายเข้าไปทันที...

.

.

จินยองไม่บริสุทธิ์...

แต่ในความไม่บริสุทธิ์ กลับเป็นความคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด จนกระทั่งเขาสอดลึกเข้าไปในตัวน้องน้อยจนหมด เมื่อนั้นแจบอมถึงนึกได้ว่าชักจะมีอะไรแปลกๆเสียแล้ว

“พี่แจบอม อื้อ..อย่าหยุด..” หากร่างเล็กที่บิดเร่าไปมากลับร้องขอสัมผัสจากเขา ปลายเสียงหอบน้อยๆ ดวงตาเคลือบน้ำชุ่มฉ่ำส่องประกายอ้อนวอน แรงบีบรัดที่กระตุ้นอารมณ์ปรารถนาทำให้แจบอมคิดอะไรไม่ออกอีกแล้ว สุดท้ายอ้อมแขนกว้างนั้นก็โอบกอดหนุ่มน้อยเอาไว้ทั้งตัว แล้วออกแรงขับเคลื่อนไปตามที่หัวใจต้องการ

.

.

.

ช่วงเวลากลางคืนที่สะท้อนแสงจันทร์สลัว ภายในเรือนกระจกแสนโอ่อ่าและกรุ่นไปด้วยกลิ่นหอมจากดอกไม้นานาชนิด ทั้งหมดโอบล้อมสองร่างที่สอดประสานกันด้วยจังหวะแสนหวาน ลุ่มลึก รุนแรง เร่าร้อนและหอมยวนใจยิ่งกว่าดอกไม้ใดใดบนโลก...

(ฝากกลับไปอ่านทอล์คกันด้วยนะค้า~~~^^)