Dahlia :: 22 (CUT)

Dahlia :: 22 (CUT)

“พี่แจบอม พี่แจบอม อ๊ะ...อ๊า” เสียงกรีดร้องจากกลีบปากน้อยๆดังแว่วหวานมาตลอดทั้งคืนและไม่มีทีท่าว่าจะเงียบลง ร่างบางเต็มไปด้วยรอยจูบที่คนตรงหน้ายังคงระดมปรนเปรอให้ไม่หยุด หลายครั้งหลายหนที่ชายหนุ่มปลดปล่อยความรักลงในตัวของจินยองอย่างไม่ยั้ง.....ไม่ใช่แค่คิดถึง แต่ทั้งความรักและไอหมอกแห่งความเข้าใจผิดที่ก่อตัวมานานทำให้เขาทรมานจนแทบเป็นบ้า เมื่อได้โอบกอดร่างขาวนี้ไว้อีกครั้ง แจบอมก็ไม่คิดจะปล่อยให้คนๆเดียวในหัวใจของเขาต้องหลุดลอยไปไหนอีก เท่านี้ก็สุดจะอดกลั้นแล้วจริงๆ ทุกสิ่งทุกอย่างของจินยองเป็นของเขา หัวใจของจินยองก็ต้องเป็นของเขาด้วย มาจนถึงวันนี้ เขาจะไม่ยอมเสียมันไปอีก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาจะไม่ยอมเสียคนๆนี้ไปอีกแล้ว...

“พี่แจบอม..อ...อื๊อออออ พ...พอแล้ว...ผม..ม..ไม่ไหวแล้ว” แก้มขาวๆของจินยองซับสีเลือดจนแดงก่ำถึงขีดสุด มือน้อยจิกผ้าปูที่นอนจนมันยับย่นไม่เป็นรูปทรง เสียงหวานครวญครางเมื่อเขาค่อยๆเร่งจังหวะมากขึ้น ปลายน้ำเสียงขาดเป็นห้วงๆเพราะถูกกระตุ้นอย่างบ้าคลั่ง ร่างบางแอ่นเข้าหาเขาอย่างลืมตัว ตอนนี้จินยองคิดอะไรไม่ออกอีกแล้ว ในหัวมันว่างเปล่าไปหมด มีแต่พี่แจบอมเท่านั้นที่เขาต้องการ

“ยังไม่พอ” ร่างแกร่งยิ่งส่งแรงลงไปมากขึ้น มือใหญ่ช้อนแผ่นหลังบางให้ขึ้นมานั่งทับตักของเขา ริมฝีปากขบไปทั่วแผ่นอกขาวที่ตอนนี้เป็นรอยแดงเพราะจูบจากเขาทั้งหมด ที่ผ่านมาแจบอมไม่เคยหน้ามืดขนาดนี้เลย แต่ครั้งนี้เขาทนไม่ได้จริงๆเพราะมันมาจากความคิดถึง ทั้งคิดถึงและหวง หวงจนแทบเป็นบ้า แม้ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะถนอมให้มากเท่าที่ทำได้ แต่ทุกอย่างที่เก็บมานานทำให้ชายหนุ่มไม่คิดจะทนต่อไปอีก ทุกจุดของปลายสัมผัสที่ลากผ่านเป็นไปด้วยความเต็มตื้น บ่งบอกถึงความในใจของเขาอย่างไม่ปิดบัง

“ด..เดี๋ยว..อื้อ...” น้องน้อยกอดเขาแน่นเมื่อคนตรงหน้ากระแทกสะโพกสวนมาอย่างรุนแรง สัมผัสเสียดสีที่ทั้งร้อนแรงและวาบหวามทำให้จินยองพูดอะไรไม่ออกนอกจากส่งเสียงครางไปตามความรู้สึกเท่านั้น แจบอมรีบฉกฉวยความหวานจากปากคนในอ้อมกอด ดูดดึงลิ้นเรียวที่สอดเข้ามารับความรักของเขาด้วยความต้องการที่ไม่ด้อยไปกว่ากัน เขาผ่อนแรงขณะดันร่างขาวลงไปที่เตียงอีกครั้ง สองตาประสานและชายหนุ่มก็เริ่มออกแรงสำหรับบทรักครั้งสุดท้าย...

 “พี่แจบอม..ผม...ม..ไม่ไหว อื้อ...ไม่ไหวจริงๆนะครับ” เสียงใสหอบครางอย่างสุดกลั้น สัมผัสที่อีกฝ่ายมอบให้ทั้งหนักหน่วง แสนจะดุดัน แต่ก็ตอกย้ำถึงความรักในทุกจังหวะที่กระแทกลงมา จินยองหวีดร้องสุดเสียงเมื่อบทรักเริ่มเร่งเร้าขึ้นเรื่อยๆ ร่างบอบบางแอ่นขึ้นอย่างลืมตัว ขาเรียวกอดก่ายสะโพกแข็งแรง ปลายเล็บลากผ่านท่อนแขนแกร่งเป็นทางยาว ไม่สามารถฝืนความสุขที่เอ่อล้นจนท่วมท้นหัวใจดวงน้อยๆนี้ได้อีก

“จินยอง...จินยองของพี่” อิมแจบอมหอบเสียงกระเส่า หยาดเหงื่อที่ผุดซึมไปทั่วร่างแกร่งผสานรวมกับกลิ่นกายสมชายชาตรีชวนให้ดูเซ็กซี่เสียเหลือเกิน ใช่ว่าจินยองจะตกอยู่ในหลุมแห่งพายุคลั่งคนเดียวเสียเมื่อไหร่ เขาเองก็สุดจะทนไม่แพ้กัน นาทีนี้แจบอมมั่นใจแล้วว่าต่อให้ไม่มีกลิ่นดอกรักเร่ติดกาย จินยองก็ยังคงหอมหวานสำหรับเขาอยู่ดี หวานจนทุกสัมผัสโจมตีเขาจนแทบไร้การควบคุม ยิ่งได้เห็นเรือนร่างแสนละมุนเต็มตา ไม่หรี่สลัวยามที่มอบความรักให้แก่กันอย่างคราวก่อนๆ...ยิ่งได้เห็นใบหน้าอันแสนสวยชัดเจนยิ่งขึ้น ความต้องการของเขาก็ยิ่งทวีคูณขึ้นไปอีก เจ้าของดวงตากลมโตที่มีน้ำใสเคลือบคลอคล้ายกับจะอ้อนวอนเขา ริมฝีปากอิ่มสีชมพูที่ขบกันซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพราะต้านทานแรงสัมผัสของเขาไม่ได้ ลิ้นเล็กๆที่ดูดดึงลิ้นของเขายามเมื่อถูกกวาดต้อนเข้าไปในโพรงปากหวาน ทั้งหมดนี้คือจินยอง พัคจินยองน้องชายตัวน้อยที่เติบโตขึ้นมาเป็นชายหนุ่มแสนงาม เป็นดอกรักเร่แสนสวยที่เขาไม่อาจปล่อยให้หนีไปได้อีก...

และเมื่อถึงจังหวะสุดท้าย ความอดทนที่เก็บกักไว้ก็หมดสิ้น แจบอมคำรามเสียงต่ำด้วยความต้องการ ปากหยักบดเบียดเข้ากับปากสวยที่ร้องขอความรักจากเขา มือแกร่งคว้าสะโพกมนขึ้นมา กอบกุมก้นงอนๆแสนนุ่มของอีกฝ่ายไว้แน่นก่อนจะปลดปล่อยออกไปด้วยแรงทั้งหมดที่มี...

“พ..พี่...อ๊า...พี่แจบอม” จินยองผวาเข้ากอดเขาเมื่อสัมผัสได้ถึงความรักที่พุ่งผ่านเข้ามาในกายบางของตนเอง คนเป็นพี่ใช้มือกระตุ้นอีกฝ่ายรัวเร็วจนในที่สุดร่างน้อยก็ปลดปล่อยตามไปในเวลาใกล้ๆกันแถมยังเลอะหน้าท้องของเขาไปทั่ว นี่ไม่ใช่การร่วมรักครั้งแรกระหว่างจินยองกับแจบอม แต่มันเป็นครั้งแรกที่พวกเขาทั้งคู่มอบความเป็นตัวตนให้แก่กันและกัน รวมถึงความรู้สึกที่เปี่ยมล้นในหัวใจอย่างไม่ต้องปิดบังอะไรทั้งสิ้น....

(กลับไปอ่านต่อที่เด็กดีกันนะค้า^^)