Dahlia :: 23 (CUT)

Dahlia :: 23 (CUT)

“พี่ก็รักจินยอง” แจบอมขบกรามแน่นขณะสอดนิ้วลึกเข้าไปในกายบางอีกครั้ง สัมผัสที่เร่งร้อนทำเอาจินยองกระตุกวูบด้วยความเสียว แผ่นหลังเนียนแอ่นขึ้นอย่างลืมตัว ความคับแน่นที่บีบรัดนิ้วเรียวบ่งบอกว่าดอกรักเร่แสนหวานเบ่งบานรอรับตัวตนของเขาเต็มที่แล้ว...จินยองเป็นเด็กน้อยไร้เดียงสาในเรื่องนี้ก็จริง แต่อย่างที่บอก ปฏิกิริยาที่ตอบสนองแจบอมเกิดขึ้นเองได้โดยไม่ต้องมีใครสั่งสอน จะให้เรียนรู้จากใคร ทุกรอยรักที่จินยองได้สัมผัสก็มาจากพี่แจบอมคนเดียวนั่นแหละ

ดวงตากลมโตช้อนขึ้นมองคนบนร่างอย่างหวานเชื่อม มือน้อยข้างหนึ่งดันแผ่นอกแกร่งเอาไว้ อีกข้างเอื้อมลงไปกอบกุม ‘ส่วนที่ตื่น’ ที่อีกฝ่ายบอกเขาไว้ก่อนหน้านี้ นิ้วเล็กแตะไล้ความอ่อนไหวช้าๆ คล้ายจะยั่วเย้าให้อิมแจบอมสติหลุดมากขึ้น

แม้อากาศในยามเช้าจะหนาว แต่ร่างใหญ่ของนักธุรกิจหนุ่มกลับมีเหงื่อผุดพรายไปทั่ว ใครจะไปรู้ว่าเจ้าดอกรักเร่แสนหวานของเขา บทจะยั่วขึ้นมาก็ทำได้ถึงขนาดนี้ นี่แค่ใช้มือแตะเฉยๆนะ ถ้ามากกว่านี้มันคงจะ...

“อา...จินยอง” ไม่ทันขาดคำ มือขาวของน้องชายตัวน้อยใต้ร่างก็ขยับยุกยิกขึ้นลงอยู่ที่กลางลำตัวเขา คล้ายกับจะแกล้งให้ทรมานเหมือนที่ตัวเองถูกกระทำบ้าง แต่เพราะไม่เคยทำ การเคลื่อนไหวนั้นจึงเงอะงะอยู่ไม่น้อย หากยิ่งทำให้แจบอมเผลอครางออกมา ไร้ซึ่งการควบคุมตัวเองแล้วอย่างสิ้นเชิง

“นี่จะแกล้งพี่เหรอ รู้รึเปล่าถ้าแกล้งพี่แล้วจะเจอกับอะไร” ชายหนุ่มเค้นเสียงออกมาอย่างยากลำบาก อยากจะจูบให้เนื้อหอมๆนี่ช้ำไปกว่าเดิม ถ้าไม่ติดว่าคนตัวเล็กจะเจ็บ ป่านนี้คงถูกเขากินตลอดตัวไปแล้ว

“ผมทำแบบนี้ พอใช้ได้ไหมครับ” จินยองอ้อนเสียงหวาน มือบางขยับท้าทายมากขึ้น ไม่ใช่ไม่อายนะ แต่เขาอยากให้พี่แจบอมมีความสุขบ้างถึงได้ลองทำแบบที่อีกฝ่ายเคยทำกับเขาดู...เอาจริงๆตอนนี้ก็เก็บความต้องการของตัวเองไม่ไหวแล้วเหมือนกัน ไม่ว่าจะผ่านมากี่ครั้ง จินยองก็ยังรักอ้อมกอดแสนอบอุ่นนี้เหลือเกิน

“ยิ่งกว่าพอใช้อีก เด็กดี” ผู้เป็นพี่ขบกรามแน่นด้วยความซ่านเสียว...ไม่เลย จินยองไม่ได้มีลีลาแปลกพิเศษอะไรเลย มือน้อยนุ่มนิ่มที่โยกไหวอย่างตั้งใจนั่นต่างหากที่เร่งเร้าจนเขาแทบทนไม่ได้

“งั้นก็รักผมสิครับ...” ร่างน้อยเบียดแอ่นขึ้นหา คลอเคลียกับอกกว้างรอรับสัมผัสแสนสุขอยู่ไม่ห่าง “ผมต้องการพี่แจบอมแล้วนะ” มือเล็กเร่งเร้าไป ปากก็เอ่ยขอจูบหวานล้ำจากเขาอีก แน่นอนว่าแจบอมไม่ปฏิเสธ ริมฝีปากหยักสวยทั้งงับทั้งดึงปากอิ่มครั้งแล้วครั้งเล่าจนมันเห่อบวมอย่างเห็นได้ชัด ฟันคมขบที่ซอกคอขาว ฝากฝังรอยจูบแทบทุกที่จนปรากฏเป็นสีกุหลาบอ่อนไปทั่วตัว...นี่หรือคนที่บอกว่าตัวเองจืดชืดไม่เซ็กซี่....ไม่ว่าจินยองจะพูดอะไร แจบอมไม่คิดค้านหรอก มีแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวนี่แหละที่เขาค้านหัวชนฝา....

“ซนแบบนี้ พี่จะทำโทษให้เข็ดเลย” เสียงทุ้มหอบกระเส่าขึ้นทุกที ใบหน้าหล่อเหลายิ้มร้าย จ้องมองคนในอ้อมกอดด้วยสายตาดุดันราวกับจะกลืนกินได้ทุกเมื่อ จินยองสบสายตานั้นแล้วหายใจแทบไม่ออก มันเป็นแววตาที่เร่งเร้า ต้องการ กระหายจะครอบครอง แต่ในขณะเดียวกันก็ลึกล้ำ บ่งบอกความในใจออกมาได้อย่างตรงไปตรงมาเสียเหลือเกิน

“อ..อ๊า” หนุ่มน้อยร้องเสียงหลงเมื่อนิ้วยาวของแจบอมกระตุ้นใส่ตัวเขารัวเร็วมากขึ้น ก่อนจะถอดถอนออกแล้วแทรกตัวตนเข้ามาในร่างบางนั้นทันที สัมผัสที่แสนกระแทกกระทั้นทำเอาพัคจินยองสติแทบหลุดลอยไปสู่ภวังค์อันแสนไกล ในหัวตอนนี้มันร้อนไปหมด มีแต่พี่แจบอม พี่แจบอมคนเดียวเท่านั้นที่อยากให้เขาเข้ามาครอบครอง

“จินยอง..อา...จินยอง” แจบอมพร่ำเรียกชื่อน้องน้อยอย่างหลงใหล “หอมไปทั้งตัวเลย จินยองจ๋า ดาเลียของพี่” ไม่พูดเปล่า สะโพกแข็งแรงยังคงตอกย้ำความรักเข้าสู่คนใต้ร่างอย่างไม่จบสิ้น  มือใหญ่ตรึงสะโพกมนเอาไว้ก่อนจะรั้งขึ้นมาให้ชิดกายเขา จินยองได้แต่บิดร่างตอบรับอย่างหวามหวิว ริมฝีปากอิ่มเผยอรับอากาศเข้าตัวยามถูกกระแทกจนหายใจแทบไม่ทัน

พระอาทิตย์เริ่มส่องสว่างขึ้นแล้ว เช่นเดียวกับประกายสวยที่สาดแสงเข้ามาอาบทั้งสองร่างบนเตียงกว้างใหญ่ในห้องหรูกลางกรุงปารีส ผิวขาวเรื่อของจินยองกลายเป็นสีทองน่าดึงดูด ใบหน้าหวานชื้นเหงื่อประดับด้วยริมฝีปากแดงฉ่ำที่ขบกลั้นอารมณ์หวามครั้งแล้วครั้งเล่า แก้วตาใสช้อนขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลายามเคลื่อนไหวอย่างเร่าร้อนอยู่บนตัวเขา หยาดเหงื่อที่หยดลงมาหลอมรวมกัน กลิ่นกายสมชายชาตรีเพิ่มความน่าหลงใหลมากขึ้น ยังไม่รวมใบหน้ากึ่งทรมานกึ่งสุขสมยามตักตวงความหวานจากตัวเขา จินยองไม่คิดว่าจะได้เห็นภาพนี้เต็มๆตา ตอนนี้พี่แจบอมช่าง...เซ็กซี่มากจริงๆ

“พี่ไม่ไหวแล้ว จินยอง” เสียงต่ำคำรามอย่างสุดทนเมื่อร่างกายแสนเย้ายวนของจินยองบีบรัดเขาจนแทบคลั่ง โพรงปากอุ่นงับลงที่ยอดอกสวยแล้วดูดดึงอย่างหนักหน่วงจนเสียงหวานครางราวกับใจจะขาด มือน้อยเกาะก่ายเอวแข็งแรง ช่วยเร่งให้จังหวะรักของแจบอมถี่รัวมากขึ้นไปอีก

“พี่แจบอม...รักผม..ร..รักผมนะครับ...อ๊า...” สะโพกสอบกระแทกเข้าหาอีกฝ่ายรัวเร็วตามคำเชิญชวน สัมผัสเสียดหวิวเหมือนกับจะล่องลอยอยู่บนเมฆสูงทำให้รักเร่แสนสวยหน้าแดงก่ำ มือขาวเอื้อมมาจิกไหล่กว้างแน่นขณะรับสัมผัสแสนหวานจากอีกฝ่าย แจบอมแยกเรียวขาเนียนให้กว้างมากขึ้นเพื่อส่งความรักเข้าไปตามที่จินยองขอร้อง ปากก็พร่ำบอกรักดาเลียที่แสนหอมหวานของเขาอย่างพร่ำเพ้อ

“จินยอง จินยองของพี่.....”

“พี่แจบอม พี่แจบอม” คนสวยเองก็ร้องเรียกชื่อแจบอมไม่หยุด ริมฝีปากทั้งคู่ประกบเข้าหากันครั้งแล้วครั้งเล่า จากยามเช้าที่แสนหวานละมุน ตอนนี้ทวีความร้อนแรงจนแทบจะเป็นไฟอยู่รอมร่อ บทรักเมื่อคืนว่าหนักหน่วงแล้ว เช้านี้ดูเหมือนพี่แจบอมจะยังไม่หายอัดอั้น เพราะทุกสัมผัสทั้งตอกลึก โจนจ้วงและกดย้ำราวกับจะประกาศความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเขาไม่รู้จบ

 “ไม่เจ็บใช่มั้ย ขอโทษนะ พี่ขอโทษ...” นักธุรกิจหนุ่มกัดฟันแน่น มืออุ่นช้อนศีรษะทุยได้รูปของอีกฝ่ายขึ้นมาแล้วซอนไซ้ไปที่ใบหูขาวซึ่งตอนนี้กลายเป็นสีแดงก่ำขณะที่ซอยสะโพกเข้าหาคนตรงหน้าไม่หยุด จินยองเองก็ได้แต่ร้องครวญครางเพราะเต็มตื้นกับสัมผัสที่พี่ชายส่งเข้ามาให้เขาอย่างต่อเนื่อง มือน้อยยกขึ้นลูบแก้มชื้นเหงื่อด้วยความรักล้นใจ

“ไม่เจ็บครับ...ผมไม่เจ็บ อื้อ..พี่แจบอม.”

“ม...ไม่ไหวแล้ว พี่ไม่ไหวแล้ว....”

“พี่แจบอม....งื้อ...” ภาพของพัคจินยองที่บิดเร่าอยู่ใต้ร่างเขาช่างเต็มไปด้วยเสน่ห์แต่ก็ร้อนแรงจนทำให้เสียงทุ้มหอบครางออกมาด้วยอารมณ์ปรารถนาอย่างถึงขีดสุด ชายหนุ่มยกขาเรียวขึ้นพาดไหล่เขาแล้วส่งแรงเข้าไปเต็มที่ ยิ่งรู้ว่าอีกฝ่ายตอบสนองสัมผัสอันรุนแรงของเขาก็ยิ่งทำให้อิมแจบอมปลดปล่อยความรักเข้าไปในร่างบางจนหมดไม่มีเหลือ เช่นเดียวกับหนุ่มน้อยที่ถูกเขาใช้มือปลุกเร้าจนปลดปล่อยออกไปในเวลาใกล้ๆกัน...

(อย่าลืมกลับไปอ่านต่อในเด็กดีกันนะค้า^^)

Dahlia :: 22 (CUT)

Dahlia :: 22 (CUT)

“พี่แจบอม พี่แจบอม อ๊ะ...อ๊า” เสียงกรีดร้องจากกลีบปากน้อยๆดังแว่วหวานมาตลอดทั้งคืนและไม่มีทีท่าว่าจะเงียบลง ร่างบางเต็มไปด้วยรอยจูบที่คนตรงหน้ายังคงระดมปรนเปรอให้ไม่หยุด หลายครั้งหลายหนที่ชายหนุ่มปลดปล่อยความรักลงในตัวของจินยองอย่างไม่ยั้ง.....ไม่ใช่แค่คิดถึง แต่ทั้งความรักและไอหมอกแห่งความเข้าใจผิดที่ก่อตัวมานานทำให้เขาทรมานจนแทบเป็นบ้า เมื่อได้โอบกอดร่างขาวนี้ไว้อีกครั้ง แจบอมก็ไม่คิดจะปล่อยให้คนๆเดียวในหัวใจของเขาต้องหลุดลอยไปไหนอีก เท่านี้ก็สุดจะอดกลั้นแล้วจริงๆ ทุกสิ่งทุกอย่างของจินยองเป็นของเขา หัวใจของจินยองก็ต้องเป็นของเขาด้วย มาจนถึงวันนี้ เขาจะไม่ยอมเสียมันไปอีก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาจะไม่ยอมเสียคนๆนี้ไปอีกแล้ว...

“พี่แจบอม..อ...อื๊อออออ พ...พอแล้ว...ผม..ม..ไม่ไหวแล้ว” แก้มขาวๆของจินยองซับสีเลือดจนแดงก่ำถึงขีดสุด มือน้อยจิกผ้าปูที่นอนจนมันยับย่นไม่เป็นรูปทรง เสียงหวานครวญครางเมื่อเขาค่อยๆเร่งจังหวะมากขึ้น ปลายน้ำเสียงขาดเป็นห้วงๆเพราะถูกกระตุ้นอย่างบ้าคลั่ง ร่างบางแอ่นเข้าหาเขาอย่างลืมตัว ตอนนี้จินยองคิดอะไรไม่ออกอีกแล้ว ในหัวมันว่างเปล่าไปหมด มีแต่พี่แจบอมเท่านั้นที่เขาต้องการ

“ยังไม่พอ” ร่างแกร่งยิ่งส่งแรงลงไปมากขึ้น มือใหญ่ช้อนแผ่นหลังบางให้ขึ้นมานั่งทับตักของเขา ริมฝีปากขบไปทั่วแผ่นอกขาวที่ตอนนี้เป็นรอยแดงเพราะจูบจากเขาทั้งหมด ที่ผ่านมาแจบอมไม่เคยหน้ามืดขนาดนี้เลย แต่ครั้งนี้เขาทนไม่ได้จริงๆเพราะมันมาจากความคิดถึง ทั้งคิดถึงและหวง หวงจนแทบเป็นบ้า แม้ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะถนอมให้มากเท่าที่ทำได้ แต่ทุกอย่างที่เก็บมานานทำให้ชายหนุ่มไม่คิดจะทนต่อไปอีก ทุกจุดของปลายสัมผัสที่ลากผ่านเป็นไปด้วยความเต็มตื้น บ่งบอกถึงความในใจของเขาอย่างไม่ปิดบัง

“ด..เดี๋ยว..อื้อ...” น้องน้อยกอดเขาแน่นเมื่อคนตรงหน้ากระแทกสะโพกสวนมาอย่างรุนแรง สัมผัสเสียดสีที่ทั้งร้อนแรงและวาบหวามทำให้จินยองพูดอะไรไม่ออกนอกจากส่งเสียงครางไปตามความรู้สึกเท่านั้น แจบอมรีบฉกฉวยความหวานจากปากคนในอ้อมกอด ดูดดึงลิ้นเรียวที่สอดเข้ามารับความรักของเขาด้วยความต้องการที่ไม่ด้อยไปกว่ากัน เขาผ่อนแรงขณะดันร่างขาวลงไปที่เตียงอีกครั้ง สองตาประสานและชายหนุ่มก็เริ่มออกแรงสำหรับบทรักครั้งสุดท้าย...

 “พี่แจบอม..ผม...ม..ไม่ไหว อื้อ...ไม่ไหวจริงๆนะครับ” เสียงใสหอบครางอย่างสุดกลั้น สัมผัสที่อีกฝ่ายมอบให้ทั้งหนักหน่วง แสนจะดุดัน แต่ก็ตอกย้ำถึงความรักในทุกจังหวะที่กระแทกลงมา จินยองหวีดร้องสุดเสียงเมื่อบทรักเริ่มเร่งเร้าขึ้นเรื่อยๆ ร่างบอบบางแอ่นขึ้นอย่างลืมตัว ขาเรียวกอดก่ายสะโพกแข็งแรง ปลายเล็บลากผ่านท่อนแขนแกร่งเป็นทางยาว ไม่สามารถฝืนความสุขที่เอ่อล้นจนท่วมท้นหัวใจดวงน้อยๆนี้ได้อีก

“จินยอง...จินยองของพี่” อิมแจบอมหอบเสียงกระเส่า หยาดเหงื่อที่ผุดซึมไปทั่วร่างแกร่งผสานรวมกับกลิ่นกายสมชายชาตรีชวนให้ดูเซ็กซี่เสียเหลือเกิน ใช่ว่าจินยองจะตกอยู่ในหลุมแห่งพายุคลั่งคนเดียวเสียเมื่อไหร่ เขาเองก็สุดจะทนไม่แพ้กัน นาทีนี้แจบอมมั่นใจแล้วว่าต่อให้ไม่มีกลิ่นดอกรักเร่ติดกาย จินยองก็ยังคงหอมหวานสำหรับเขาอยู่ดี หวานจนทุกสัมผัสโจมตีเขาจนแทบไร้การควบคุม ยิ่งได้เห็นเรือนร่างแสนละมุนเต็มตา ไม่หรี่สลัวยามที่มอบความรักให้แก่กันอย่างคราวก่อนๆ...ยิ่งได้เห็นใบหน้าอันแสนสวยชัดเจนยิ่งขึ้น ความต้องการของเขาก็ยิ่งทวีคูณขึ้นไปอีก เจ้าของดวงตากลมโตที่มีน้ำใสเคลือบคลอคล้ายกับจะอ้อนวอนเขา ริมฝีปากอิ่มสีชมพูที่ขบกันซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพราะต้านทานแรงสัมผัสของเขาไม่ได้ ลิ้นเล็กๆที่ดูดดึงลิ้นของเขายามเมื่อถูกกวาดต้อนเข้าไปในโพรงปากหวาน ทั้งหมดนี้คือจินยอง พัคจินยองน้องชายตัวน้อยที่เติบโตขึ้นมาเป็นชายหนุ่มแสนงาม เป็นดอกรักเร่แสนสวยที่เขาไม่อาจปล่อยให้หนีไปได้อีก...

และเมื่อถึงจังหวะสุดท้าย ความอดทนที่เก็บกักไว้ก็หมดสิ้น แจบอมคำรามเสียงต่ำด้วยความต้องการ ปากหยักบดเบียดเข้ากับปากสวยที่ร้องขอความรักจากเขา มือแกร่งคว้าสะโพกมนขึ้นมา กอบกุมก้นงอนๆแสนนุ่มของอีกฝ่ายไว้แน่นก่อนจะปลดปล่อยออกไปด้วยแรงทั้งหมดที่มี...

“พ..พี่...อ๊า...พี่แจบอม” จินยองผวาเข้ากอดเขาเมื่อสัมผัสได้ถึงความรักที่พุ่งผ่านเข้ามาในกายบางของตนเอง คนเป็นพี่ใช้มือกระตุ้นอีกฝ่ายรัวเร็วจนในที่สุดร่างน้อยก็ปลดปล่อยตามไปในเวลาใกล้ๆกันแถมยังเลอะหน้าท้องของเขาไปทั่ว นี่ไม่ใช่การร่วมรักครั้งแรกระหว่างจินยองกับแจบอม แต่มันเป็นครั้งแรกที่พวกเขาทั้งคู่มอบความเป็นตัวตนให้แก่กันและกัน รวมถึงความรู้สึกที่เปี่ยมล้นในหัวใจอย่างไม่ต้องปิดบังอะไรทั้งสิ้น....

(กลับไปอ่านต่อที่เด็กดีกันนะค้า^^)