Bad Beat :: 06 (CUT)
ประกายตาของอินทรีหนุ่มทวีความร้อนแรงขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดนั้น เขารู้ว่ามันไม่ควรที่จะทำให้จินยองซึ่งไร้สติไปกว่าครึ่งแล้วจะต้องมาโดนรังแกอีก หากในตอนนี้ ตัวเขาเองก็ควบคุมมันไม่ได้จริงๆ....
.
.
“หรงหรง นายน่ารักมากเลยรู้ไหม” แจบอมผ่อนร่างบางให้เอนลงไปกับโซฟาตัวใหญ่ ก่อนที่ร่างหนาของเขาจะทาบทับตามลงไป
“นายน่ารักจนฉันแทบเป็นบ้า รู้ไหมทุกคืนฉันอยากทำมากกว่ากอดนายตั้งเท่าไหร่..แต่ถ้านายไม่เต็มใจ ฉันก็ทำไม่ได้”
“งือ...แจบอม”
“รวมถึงคืนแรกที่เราเจอกันด้วย” ปากว่าก่อนจะเลาะเล็มไปตามแก้มนวล ไล่ลงมากระซิบแผ่วที่ใบหูขาวซึ่งตอนนี้แดงระเรื่อเพราะพิษเหล้าไปแล้ว “ฉันไม่อยากจะล่วงเกินนายแบบนั้น แต่เพราะมันทนไม่ได้ ฉันถึงแค่ใช้ปากกับนาย เพราะไม่อยากให้นายเจ็บ”
“งืออออ”
“ครั้งนี้ก็เหมือนกัน ขอโทษนะหรงหรง ฉันพยายามห้ามตัวเองแล้วแต่มันทนไม่ได้จริงๆ อย่างน้อยก็ขอให้ฉันใช้ปากกับนายได้ไหม”
“จะปากจะอะไร ฉันไม่สนแล้ว” จินยองร้องขัดเสียทันที “จูบฉันเดี๋ยวนี้อิมแจบอม ฉันต้องการนา...อ๊ะ”
ขาดคำ แจบอมก็ก้มลงจูบหนุ่มน้อยใต้ร่างทันที ปลายลิ้นสอดเข้าไปเกี่ยวกระหวัด ช่วงชิมความมึนเมาที่แสนหวานล้ำอย่างหลงใหล ปลายลิ้นของจินยองยังมีรสของไวน์ปะปนกับโซจูและผงยาพิเศษที่เขาผสมลงไปด้วย หากฤทธิ์ยานั้นไม่สามารถทำอะไรเขาได้ ซ้ำความแปลกใหม่นี้ยังช่วยย้ำให้เขาทวีความต้องการมากขึ้น
อินทรีหนุ่มใช้เวลาเพียงไม่นานก็สามารถลอกคราบเจ้าเสือดาวตัวน้อยได้จนหมด เรือนร่างของจินยองยังชวนให้หลงใหลเหมือนเดิม เพราะการออกกำลังกายสม่ำเสมอทำให้หรงหรงของเขามีกล้ามเนื้อที่สมส่วน หากก็ดูอ่อนนุ่มเย้ายวน ไม่ได้แข็งแกร่งสมชายชาตรีแบบเขา เรียกได้ว่าเป็นความสวยงามที่ผสานกับความยั่วยวนได้อย่างน่าอิจฉาจนเขาไม่อยากให้ใครได้มาเห็นมัน
ร่างกายของจินยองน่ะมีค่ากว่าไอ้ของศักดิ์สิทธิ์สี่อย่างอะไรนั่นเสียอีก กระทั่งทูรันดอทเองก็เถอะ เอามากองตรงหน้าเขาเป็นร้อยๆเม็ด เขาก็ไม่มีทางแลกกับจินยองแน่นอน
คนเจ้าเล่ห์พรมจูบลงบนร่างน้อยไม่หยุด รอยจูบนั้นไล่ลงไปเรื่อยๆ จากแผ่นอกขาวสู่หน้าท้องแบนราบ สู่ต้นขาที่เริ่มจะขึ้นสีชมพูเรื่อๆ และค่อยๆไล่ไปถึงตรงนั้น...
“แจบอม อื้อออ อิมแจบอม...อื้อ อย่า” จินยองครางเสียงหวานเมื่อถูกโพรงปากของอีกคนโอบล้อมเอาไว้ มือขาวจิกบ่ากว้างอย่างสุดทนเพราะความรู้สึกที่อัดแน่นจากการสัมผัสอันรุนแรงของคนบนร่าง ตอนนี้ชายหนุ่มคิดอะไรไม่ออกจริงๆ ภายใต้สามัญสำนึกที่ใกล้หลุดลอยออกไปนั้นมีแต่ภาพของแจบอมที่กำลังปรนเปรอความปรารถนาให้แก่เขา ร่างกายของจินยองยินยอมพร้อมยกให้กับอีกฝ่ายอย่างไม่มีข้อแม้ ทั้งอัดอั้นแต่ก็ไร้การควบคุมในเวลาเดียวกัน
ผู้ชายที่กำลังวุ่นวายอยู่ตรงกลางลำตัวเขาไม่หยุดทรมานเขาง่ายๆ ทุกปลายลิ้นที่แตะลงไปยิ่งดึงสติของจินยองให้ดำดิ่งสู่เสน่ห์ที่ว่ายวนอยู่ไม่รู้จักจบสิ้น เพิ่งจะร้องปฎิเสธไปเมื่อกี้ แต่นาทีถัดมากลับยิ่งต้องการมากขึ้นอีก แขนเรียวรั้งใบหน้าคมให้เงยขึ้นมามองเขา หน้าแดงเรื่อที่ชื้นไปด้วยเหงื่อหยดเล็กๆนั้นช่างเร้าอารมณ์เป็นบ้า
“แจบอม ฉันไม่ไหวแล้ว”
“หรงหรง” เสียงทุ้มกระซิบต่ำ ปลายเสียงแตกพร่าแสดงถึงความอดกลั้นไว้พอๆกัน แจบอมไม่ปฏิเสธว่าเขาต้องการคนตรงหน้ามากจนแทบเป็นบ้า แต่ถ้าขืนใจจินยอง..ถ้าเข้าไปในตัวของจินยองโดยที่เด็กน้อยของเขาไม่มีสติรับรู้ด้วยแบบนี้ ชายหนุ่มก็ไม่สามารถทำได้ เขาใจร้ายกับจินยองมามากพอแล้ว สุดท้ายถ้าบทรักของเขาทั้งคู่จะเกิดขึ้นจริงๆ แจบอมก็ยังยืนยันว่ามันต้องมาจากความยินยอมพร้อมใจของจินยองที่มีสติครบถ้วน
“ฉันต้องการนาย ฉันต้องการนายจริงๆนะ” ปากว่าก่อนจะช้อนสะโพกมนของจินยองให้โค้งขึ้น หลังบางแอ่นรับสัมผัสที่แสนร้อนแรงจนลูกแมวน้อยอดกลั้นมันไว้ไม่อยู่ ยิ่งปลายลิ้นสัมผัส ริมฝีปากดูดดึงด้วยจังหวะมากเท่าไหร่ ร่างขาวที่แดงระเรื่อก็ยิ่งบิดเร่าตอบรับมากเท่านั้น ใบหน้าหวานแดงก่ำชวนมอง ริมฝีปากขบกันเพื่อสะกดความหวามหวิว มันน่ารักจนแจบอมต้องผละจากส่วนล่างเพื่อขึ้นมาจูบเรียวปากน้อยนั้นอีกครั้ง
“แจบอม ฮื่อ อ๊ะ....” เสียงครางแว่วหวานเริ่มขึ้นอีกเมื่อร่างใหญ่ตัวลงไปหาความต้องการของเขาในตำแหน่งเดิม ปลายสัมผัสจากโพรงปากอุ่นยิ่งหนักหน่วงและร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆเพื่อเชยชิมสิ่งที่อ่อนไหว จนในที่สุดร่างบางนั้นก็ปลดปล่อยออกมาจนหมด...
(อย่าลืมกลับไปอ่านต่อในเด็กดีนะค้า^^)
