SPECIAL DAHLIA :: Seducing Dahlia (CUT)
ยามค่ำคืนที่พระจันทร์ส่องสว่างจนเป็นสีนวลชวนมอง
ดาวดวงน้อยที่ลอยเกลื่อนประดับท้องฟ้าสลับกับเมฆสีทึมก่อให้เกิดเป็นภาพอันโรแมนติกงดงาม
หากสองร่างที่ปรนเปรอความรักให้แก่กันและกันในห้องนั้นกลับตกอยู่ในภวังค์อันแสนหวานจนไม่มีเวลาหันไปสนใจความงามนอกหน้าต่างแม้สักนิด
จินยองกำลังถูกพี่แจบอมแกล้ง
แกล้งให้หายใจไม่ออกและละลายไปกับสัมผัสสุดหวามหวิวที่ลากผ่านร่างกายเขาครั้งแล้วครั้งเล่า
ริบบิ้นสีดำเส้นใหญ่ที่แบมแบมซื้อให้หวังจะช่วยกระตุ้นให้พี่แจบอมโอบกอด
ตอนนี้กลายเป็นเครื่องพันธนาการดวงตาเขาไปเสียแล้ว...
ยิ่งอยู่ในความมืด
จินยองก็ยิ่งตอบรับสัมผัสของพี่แจบอมไวขึ้น
ตากลมโตที่ถูกซ่อนอยู่ภายในริบบิ้นคลอเคลือบไปด้วยน้ำตาแห่งความซ่านเสียวจนเสียงใสต้องหอบครางออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน
ยิ่งมองไม่เห็น พี่แจบอมก็ยิ่งแกล้ง
ทั้งริมฝีปากทั้งปลายนิ้วสลับกันสัมผัสเขาไปทั่วทุกส่วนจนจินยองไม่รู้จะเอ่ยห้ามตรงไหน
เมื่ออีกฝ่ายค่อยๆประทับจูบเขาอย่างใจเย็น หนุ่มน้อยก็แทบจะกรีดร้อง ขอให้พี่แจบอมเข้าครอบครองเขาเสียเร็วๆ
“พี่แจบอม...อื้อ”
ร่างน้อยขนลุกซู่ไปหมดเมื่อแจบอมไล้ปลายนิ้วไปตามหน้าท้องขาว
ก่อนจะย้อนขึ้นมาสัมผัสยอดอกสีสวยและใช้ริมฝีปากหยอกล้อมันอีกครั้ง
มือน้อยสอดเข้าไปในเรือนผมนุ่มของอีกฝ่าย กระชับไว้แน่นแล้วครางเสียงหวาน จนแจบอมอดใจไม่ไหว
ต้องหยุดเสียงร้องนั้นไว้ด้วยริมฝีปากของเขาเอง
“รู้สึกถึงพี่ใช่ไหม
พอปิดตาแบบนี้แล้ว จินยองรู้สึกถึงพี่ใช่หรือเปล่า”
แจบอมกระซิบเบาๆก่อนจะไล่จูบไปตามลาดไหล่มนอย่างไม่เร่งรีบ
เขามีเวลาให้กับจินยองทั้งคืน หรืออาจจะทั้งวันก็ยังได้
แก้มขาวๆที่ตอนนี้เริ่มแดงเรื่อเพราะสัมผัสของเขาช่างน่ารักน่ามองเสียเหลือเกิน
“พี่แจบอม...ฮื่อ
อย่าแกล้ง..” จินยองสะอื้นด้วยความรู้สึกที่ยากเกินบรรยาย อย่าว่าแต่รู้สึกเลย
ตอนนี้เขารับรู้ถึงตัวตนของพี่แจบอมไปไหนต่อไหนแล้ว ภายใต้ริบบิ้นยาวปิดตา
จินตนาการทุกอย่างก็ก้าวไปไกลเกินจะควบคุม
ยิ่งในตอนนี้ที่มือใหญ่ของพี่แจบอมเริ่มลดลงมาหยอกล้อกับความต้องการของเขาที่มีปฏิกริยาตามไปอย่างไม่ตั้งใจ..
“พี่ไม่ได้แกล้ง”
เสียงทุ้มยังคงกระซิบยั่วไม่เลิก
“แต่พี่อยากให้จินยองมีความสุขไงครับ...จินยองจะได้รักพี่มากๆ จะได้ไม่มองใครอีก
เข้าใจพี่ใช่มั้ย”
“ผมก็ไม่เคย..อ๊ะ..มอง..คนอื่น..”
หนุ่มน้อยส่งเสียงประท้วง ร่างขาวนวลบิดเร่าไปมา “ผมรักพี่แจบอมคนเดียว
จินยองรักพี่แจบอมคนเดียวนะครับ...ปลดผ้าให้ผมเถอะ ผมอยากมองพี่แจบอม...ง..งื่อ
เอาผ้าผูกตาออกให้ผมเถอะนะ” เมื่อแจบอมเอื้อมมาแกะริบบิ้นออกให้ตามคำขอ
เมื่อนั้น ประธานหนุ่มก็ได้เห็นแววตาออดอ้อนที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำคลอเคลือบเป็นประกายสวยชวนให้หลงใหลจนแทบคลั่ง
“ใจร้าย
ผมเป็นเจ้าของวันเกิดนะ” เสียงหวานกล่าวตัดพ้อทันทีที่เห็นหน้าคนขี้แกล้ง หากก็ดูเชิญชวนอยู่ในที
“ทำกับเจ้าของวันเกิดแบบนี้ไม่น่ารักเลย พี่แจบอมบ้า”
“ไม่แกล้งแล้วก็ได้”
พี่ชายรูปหล่ออมยิ้ม “ก็จินยองต้องการพี่ขนาดนี้แล้ว
พี่เองก็ต้องการจินยองมากเหมือนกัน เห็นมั้ย”
คนลามกขยับเข้าใกล้มากขึ้นจนจินยองสัมผัสได้ถึงความต้องการของพี่แจบอมจริงๆ
แต่ก่อนที่จะพูดอะไรออกไป พี่แจบอมก็ขยับร่างกายเข้ามาเติมเต็มในตัวเขาเสียก่อน
ความใกล้ชิดที่ห่างหายไปกว่าสองอาทิตย์
สัมผัสบีบรัดที่แสนจะแนบแน่นปลุกอารมณ์รักในตัวทั้งคู่ขึ้นมาจนยากเกินจะควบคุม
นาทีนี้ทั้งแจบอมและจินยองเข้าใจแล้วว่าพวกเขาคิดถึงกันและกันมากกว่าที่คิดเอาไว้เสียอีก
“อ๊ะ...” จินยองเผลอร้องเมื่อสะโพกแข็งแรงของพี่ชายกระแทกเข้าที่ต้นขาเขาเต็มๆ
แรงเสียดสีที่สุดจะทานทนทำให้ฟันกระต่ายน้อยๆขบลงที่ริมฝีปากจนมันช้ำไปหมด
มือขาวไขว่คว้าไหล่กว้างแล้วกอดเอาไว้แน่นในขณะที่แจบอมเองก็ส่งแรงเข้าไปในตัวเขาอย่างต่อเนื่อง
ริมฝีปากบางประกบลงไปที่เรียวปากน้อยด้วยกลัวว่าคนในอ้อมกอดจะกัดมันจนเลือดซึม ลิ้นเล็กๆของจินยองเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นอุ่นของเขาเป็นพัลวันด้วยความรู้สึกที่พูดไม่ออก
มันทั้งวาบหวาม หนักหน่วงและเสียวสะท้านจนเกินควบคุม
“เจ็บหรือเปล่า”
แจบอมก้มลงจูบน้องอีกครั้ง ดูดดึงปลายลิ้นอย่างหยอกเย้า เสียงกระซิบถามแผ่วคล้ายจะปลอบโยนแต่กลับส่งแรงเข้ามาในตัวเขาไม่ยั้งจนจินยองหัวสั่นหัวคลอนไปหมด
“พี่รักจินยองนะ..อ..อา...พี่รักจินยองมากเลยรู้ไหมครับ”
“จินยองก็รักพี่แจบอมครับ”
กายบางตอบสนองอีกฝ่ายเต็มที่ รองรับทุกอารมณ์ที่แจบอมส่งมาได้ทั้งหมด
จินยองคิดถึงสัมผัสของพี่แจบอมเหลือเกิน
แล้วก็รู้ด้วยว่าพี่แจบอมเองก็โหยหาเขามากแค่ไหน...เก็บกดถึงขนาดนี้ยังจะมาเกรงใจกับเขาอีก
เป็นยังไงล่ะ ทีนี้จะจบเมื่อไหร่ก็ไม่รู้แล้ว...
.
.
.
ร่างน้อยของจินยองสั่นสะท้านเมื่อสัมผัสอันวาบหวามยังคงโหมกระหน่ำอยู่ในตัวเขาราวกับพายุอันร้อนแรงที่พัดโอบร่างกายไม่จบไม่สิ้น
ผิวขาวเนียนกลายเป็นสีชมพูระเรื่อน่าหลงใหลไปทั้งตัว
รอยจูบที่ปรากฏเป็นสีกุหลาบอ่อนยิ่งทำให้รักเร่ดอกสวยดูเซ็กซี่มากขึ้น อย่าว่าแต่จินยองเลย
แจบอมเองก็มีรอยข่วนจากแมวน้อยคนสวยอยู่บนแผ่นหลังกว้างเต็มไปหมด ทั้งคู่ร่วมรักกันไม่หยุดตลอดทั้งคืน
เพราะความคิดถึงที่กักเก็บเอาไว้ทำให้พวกเขามอบความรักให้แก่กันราวกับจะไม่มีวันสิ้นสุด....
“พี่แจบอมครับ
จินยอง..อื้อ..ไม่ไหวแล้ว”
“จินยอง” แจบอมหอบเสียงกระเส่า “พี่ปล่อยข้างในนะ”
“อ...อื้อออ...จะ..ถาม...ทำไม..”
เสียงหวานขาดเป็นห้วงๆเมื่ออีกฝ่ายยังคงกระแทกเอวสอบเข้าหาเขาอย่างต่อเนื่อง
มือน้อยเกาะแขนแกร่งเอาไว้เพราะความเสียวซ่านเกินจะทน “พี่แจบอมก็ทำ...อ๊า...แบบนั้นตลอด..อยู่..แล้ว...”
“ก...ก็พี่...ไม่อยากฝืนใจเรานี่นา”
ชายหนุ่มหายใจถี่ “อา...จินยองจ๋า”
ขาดคำ
มือใหญ่ก็กระชับสะโพกมนเอาไว้แน่นก่อนจะยกขึ้นจนบั้นท้ายของเขาลอยสูง น้องน้อยได้แต่ร้องครางด้วยความซาบซ่าน
สองตาประสานกันอย่างลึกซึ้ง
เสียงสัมผัสที่กระทบกันสร้างความหวานซ่านไปทั่วทุกความรู้สึก
เมื่อไม่อาจอดกลั้นได้อีกต่อไป แจบอมก็ตรึงเอวขาวนั้นเอาไว้ก่อนจะส่งความรักเข้าไปในตัวคนตรงหน้าจนหมดทุกหยาดหยด
“พี่แจบอม
จินยองจะ...อื้อ..” จินยองสะอื้นแล้วปลดปล่อยตามเขาไปติดๆ
ร่างบางกระตุกฮวบด้วยความเสียวอย่างสุดทนเมื่อถูกเติมเต็มจนล้นออกมาจากตัว
มันคือความรักจากอีกฝ่ายที่หนุ่มน้อยรู้ดีว่าพี่แจบอมไม่เคยทำแบบนี้กับใครที่ไหน แม้กระทั่งครั้งก่อนที่เขาถูกรักอย่างรุนแรงจนหมดสติไปเพราะความอ่อนเพลีย
จินยองก็ยังไม่เคยนึกโกรธอีกฝ่าย เพราะไม่ว่าจะเป็นความอ่อนโยน ดุดัน
หรือดื้อดึงเอาแต่ใจ ทั้งหมดที่ส่งผ่านออกมาก็ล้วนแต่แสดงออกถึงความรักที่เต็มไปด้วยความสุขจนเขาต้องยอมแพ้อย่างไม่มีข้อแม้ใดๆทั้งสิ้น...
(อย่าลืมกลับไปอ่านต่อในเด็กดีนะค้า^^)
